başlangıç

yere kanatlarını açmış ilk yağmur damlası,
uçan martıların gücünü gösterdiği
bulutun göz bebeğinden düşen,
ilk nefesini paylaşıyor günle.
yeni doğmuş bebek!
son arayan,
hiçbir yere kanatları konsun istemeyen.


saf.


bilmediğinden, berraklığıdan
olamaz bu dolu dizgin gidişat.
başlangıcın bir amacı olmalı.


kulağına yapışmıştır elbet
ondan önce
ondan daha uçsuz kanat çırpanlar,
daha deli akanlar.
kulağına ilişmiştir ondan çok ya da az önce
kanat çırpanların sonu,
kanatları kırılanlar.
ne kadar delirse de,
kendi gibi çılgın damlalara erip
aşındırsalar da yollarını,
dalga dalga kaybolsalar ya da 
kendi başlarına var olsalar da,
taşsalar da,
taşsa da,
deneyerek öğrenecek
tüm bu telaşın ayla beraber sustuğunu.

*dip not: dört blog yazarı olarak kendi aramızda yaptığımız yarışma için yazdığım "ilk yağmur damlası" konulu şiirin pek içime sinmeyen son hali. =)

şiirin el değmemiş hali de işte burda 

             bebek