kayıp çocuk

aynı havayı soluyan kişiler olduk kaç boyutun devrinden sonra; kaç masaldan, kaç baş ve yan rölün başarıyla veya tökezlenerek oynanmasının, kaç kahramanlığın, kaç maskaralığın, kaç gülümseyişin, kaç kaosun, kaç kalenin yıkımının ardından bu görevi bize vermişti sonunda gidişat; göz bebeklerimizde birbirimizin silüeti asla belirmeyecek şekildeydi planı ve uymak zorundaydık, uyduk.

bugüne dair...

bugüne dair gözümünü kapatınca bir hayal beliriyor, ben evrenin dev köstekli saatine bir tekme savurup kör topal bırakıyorum onu ve orda bulunma ihtimalinin olduğunu neremden çıkarttıysam, bir alanda seni aranıyorum. etraftakiler güneşin benden taraf olduğunu anlamadan kıyametin geldiğini düşünüyor ve yarım kalan ne işleri varsa yapmak için koşturuyorlar, sanki yapabileceklermiş gibi, sanki birisi onlara "aferin" diyecekmiş gibi, yarım kalınca sanki bir b*ka yarayacakmış gibi... seni arıyorum, yarın olmadan seni bulmalıyım.

boşalan-dolan-ağlayan-saçmayan-kirlenen-nefes almaya çalışan bu alanda... korkarım ki kollarım sağa sola açık boş yere debeleniyorum.

ama...

sen de onlar gibi yapabilirsin; ben seni bulmaya çabalarken, -sana gülümsemem lazım, gülümseyişimi anlayan sen varsın tek- yapman gereken(!) ne varsa yapabilir sonra da rotanı kaynağına çevirebilirsin. daha kolay olur zaten bu.

yarın...

sen olmayacaksın ki.

sen bugün varsın. yarın olmaycaksın.

zaman benden intikam almaya kalkacak kendine gelince ve o zaman daha hızlı dönecek bana, belki yutacak beni. bugünün acısı azgın nehre saçılmış çocuklarından çıkaracak.

sen yarın olmayacaksın, bense o salak alanda hala sarsakça seni arıyor olacağım, kayıp çocuk.

ama belki...

ama belki tüm bunların gözümün önünde oynayan bir kurmaca olduğunu kendime anlatabilirim.

görevi başarıyla tamamladık kayıp çocuk!

-aferin!