geçen gün eski notları karıştırırken lise defterimden bir sayfada necip fazıl'ın bir adam yaratmak adlı oyunundan bir kesite rastladım...
"hüsrev - bir adam yaratmaya kalkmıştım. ona bir surat ve kader bulmak... nerede bulayım? kendimi buldum.
suratsız ve kadersiz adam şahlandı.
zincirini kırdı.
elimden kaçtı.
ben insanım.
beni arkamdan vurdu; suratsız ve kadersiz adam benim suratımı takındı.
kalıbımı giyindi.
kaderimin içine yattı.
(bir an sükut)
benim de kaderim buymuş."
anlatmak istediğim... hayır anlatmayı istemek gibi bir derdim yok; sadece suda birkaç taş sektireceğim, hepsi bu. belki biraz da balık tutarım...
Pazardan iki kilo kadar elma almıştım, elmaları fileye koydurttum. Eve dönüşümde canım dehşet armut istedi. Fileye elimi ve gözümü daldırdım, armut arıyorum.Elmaların içinde armutlar yok olmuştu, elmalarsa elmaydı hala,irili ufaklı, sert ve yumuşak, pembelisi, yeşillisi bir arada. Haaaa bir de minik kurdun delik açtığı...
YanıtlaSilhüsrev gibi yarattığına sahip olmak ya da yarattığının ona sahip olması herkese mahsus değil gibi?
YanıtlaSil